14 - 2010
Elsdorf – Swalmen
Afstand: 91,55 km.
Na een paar dagen in Elsdorf doorgebracht te hebben gaat de reis vandaag ver richting Nederland.
Het is de bedoeling dat ik zo hoog mogelijk in Nederland uitkom.
Met zo hoog mogelijk bedoel ik eigenlijk ergens in Zevenaar of nog beter in de buurt van Enschede of Coevorden.
Maar dat het anders loopt blijkt aan het begin van de middag.
Het wordt namelijk Vlodrop, en dat ligt zelfs nog een heel eind van Venlo af. Maar goed, we zijn weer in Nederland.
Toen ik vanmorgen vertrok uit Elsdorf was het nu niet bepaald korte broeken -en hemdjesweer. Maar hoe later het word op de dag, hoe warmer het wordt. In Duitsland spettert het af en toe.
Maar eenmaal door het hele grote bos dat Duitsland met Nederland verbind is het, het mooiste weer van de wereld en moet ik op zoek naar een plekje om mij om te kleden. Het T-shirt met lange mouwen verwisselen voor één met korte mouwen lukt nog wel, de lange broek verwisselen gaat niet door. Het is gelukkig geen spijkerbroek.
Het is trouwens nog een hele klus geweest om vanuit Elsdorf in Vlodrop te komen.
Overal zijn wegwerkers hard bezig om de schade te herstellen aan de wegen, dus overal wegafzettingen en dan mag je er ook absoluut niet langs soms. Zo ook vandaag dus een paar maal.
De laatste maal was in de buurt van Wegberg ( D ).
Ik had geen zin om nogeens weer weggestuurd te worden en op zoek te moeten, en aangezien er ook wel een paar huizen langs die weg stonden dacht ik er dus wel langs te kunnen. Bovendien was er net iemand in tegengestelde richting vandaan gekomen. Dus moest het kunnen volgens mij. Maar des te dichter ik bij de werkzaamheden kwam, des te duidelijker werd het mij dat ik beter om kon keren, en proberen via een andere weg in Wegberg te komen. Ik was inmiddels al weer een heel eind terug gefietst toen er een oud mannetje op de fietst aankwam. Ik afstappen en kijken waar het mannetje heenging. Mannetje moet richting Wegberg, ik het mannetje achterna, met het idee dat die dat niet doorhad. Vlak voor de wegversperring blijft die staan en vraagt aan mij (hij had dus wel degelijk door dat ik hem achterna kwam) of ik alleen was en of ik naar Wegberg moest. Ja ik wil door Wegberg heen. Nou zegt die dan rijd maar zover met mij mee, dan gaan we even proberen of we er langs mogen. Ik knik van ja en daar gaan we, vlak bij de afzetting houdt een wegwerker ons tegen en vraagt wat of we van plan zijn. Mannetje zegt; ik woon daar, en hij wijst in de richting een paar huizen een paar honderd meter verder op. En ik wil hier graag langs. En U, de wegwerker wijst naar mij. Och zegt het mannetje das mijn nicht en die moet met mij mee naar huis. Ik knik. Ja maar U kunt hier niet langs, jawel zegt het mannetje. We gaan gewoon met onze fietsen langs die auto’s daar, steken dan de weg over en gaan via de landweg naar de andere kant van het dorp. En voor de wegwerker ook nog maar één woord kan uitspreken zijn we met z’n tweeën op weg naar het landweggetje dat misschien zo’n dertig meter verderop is.
Daar wijst het mannetje mij de weg hoe ik verder moet fietsen. Ik bedank hem nogmaals vriendelijk voor de hulp en vervolg mijn weg richting Wegberg. Het mannetje gaat op de landweg een andere kant op. Hij woont dus waarschijnlijk helemaal niet daar in de buurt.
Ik ga richting Niederkrüchten en Dalheim waar zich het volgende probleem voordoet.
Ik heb al eens geschreven dat ze in Duitsland nogal spaarzaam met de wegbewijzering zijn wat bordjes betreft. In Nederland hebben ze knooppuntroutes, en zo vlak bij de Nederlandse grens vindt Duitsland dat ze dat ook moeten doen, helemaal niets mis mee, maar het plaatsen van knooppuntbordjes is even iets anders dan het plaatsen van gewone bordjes. En wanneer je het ene niet goed doet dan lukt het andere ook niet. Dus het ene bordje met Dalheim wijst rechtdoor, en het volgende bordje met Dalheim wijst linksaf, ik had voor mijzelf allang besloten dat ik gewoon rechtdoor zou gaan rijden, maar dat ging even anders. Er was mij net een familie gepasseerd. Vader, moeder en een dochter van een jaar of twintig schat ik. Ook op de fiets. De dames korte broek en T-shirt,en pa korte broek en hemd. Op het punt van rechtdoor en linksaf blijven ze staan, kijken elkaar aan, halen een gedetailleerde kaart erbij en gaan in discussie waar of het nu langs zal gaan. Er komt iemand in een auto aan, de familie houd de auto staande en vragen aan de bestuurder waar of ze nu langs moeten. Ondertussen ben ik ook gearriveerd en omdat ze de hele weg in beslag nemen kan ik er niet door en moet ik mdus alles aanhoren. De man in de auto woont daar en kent de omgeving heel goed, hij probeert de mensen dus uit te leggen waar of ze het beste langs kunnen. De beste man zou net aan zijn vierde uitleg beginnen toen ik bedacht dat het wel genoeg was geweest. Vriendelijk vroeg ik of ik er misschien even langs mocht want ik wil nu wel eens weer verder. Kijkt de bestuurder van de auto mij aan, met andere woorden, ik sta hier iet uit te leggen. Ik zeg sorry, maar ik hoor niet bij deze familie, ik ken deze mensen niet eens en ik wil nu wel eens weer verder, ik weet nu wel waar ik langs moet. Prettige dag nog. Ik stap op de fiets en ga rechtdoor, de weg die de man al driemaal heeft uitgelegd.
De weg gat door een heel groot bos, naar later blijkt is dat het “Nationaal Park de Meinweg”, die Duitsland met Nederland verbind. Af en toe kom je eens iemand tegen, fietsers, wandelaars of ruiters.
Eenmaal uit het bos ben je in Vlodrop.
In Vlodrop wil ik niet zijn, dus ga ik maar verder in de richting van Roermond. Omdat het nog vroeg is wil ik nog wel veel verder , maar de accu’s van de fiets zijn bijna leeg. Dus maar eens even kijken in het grote boek van “Vrienden op de fiets” ik een geschikte overnachting hier ergens in de buurt kan vinden. Na twee telefoontjes is het raak in Swalmen woont een familie die nog wel een slaapplek heft voor één persoon. Dus nop weg naar Swalmen. Om een uur of vier kom ik daar aan, kennis gemaakt, kopje koffie, wafel erbij, dan gaat de voordeurbel en gast nummer twee arriveert, het is een Pieterpad wandelaar, een man van ergens achter in de veertig.
Krijgt ook een kopje koffie en wafel. Er wordt wat gepraat over koetjes en kalfjes en over wanneer we wensen te ontbijten. Het wordt ergens tegen acht uur. Dan wordt ons onze kamer gewezen. Echtgenoot brengt mijn fiets in de garage en gaat voor de accu’s zorgen. Hij heeft zelf ook een E-bike en vind het geweldige uitvinding zo’n
fiets.
Het avondeten wordt genuttigd bij de plaatselijke chinees een wokrestaurant.